Dag unawareness, hallo auto!

Zonnebril op en vol goede moed stap ik mijn eigen auto in. Na 18 jaar neem ik weer plaats achter het stuur. Mijn extreme hypo unawareness is voorbij. Langzaam pak ik mijn normale leven weer op.

Mijn man zit naast mij. Met engelengeduld legt hij uit hoe ik de auto moet starten. Ik voel mijn hart in mijn keel. Langzaam optrekken, schakelen. Overal moet ik bij nadenken, extreem lang. Op de afgelegen parkeerplaats rij ik een paar rondjes. Trillend van de adrenaline.

Overwinning dat ik het stuur heb vastgehouden, overwinning dat ik zonder hypo angst in een auto rij. Aan het einde van mijn laatste autorit schreeuwde mijn man, terwijl wij op de Autobahn in Duitsland reden: 'NU van de weg af'. Mijn rijgedrag was niet oké, net als mijn bloedglucose.

Indrukwekkend hoe lief en begripvol mijn man mijn eerste autorijles verzorgt. Gelijktijdig ongemakkelijk dat ik er op rijgebied echt niets van bak. De goedbedoelde reacties ‘oh, autorijden verleer je nooit’, probeer ik uit mijn hoofd te bannen. Die gedachten helpen niet.

De aankomende weken hoop ik langzaam wat vertrouwen te winnen. De vervolgstap is rijlessen. Mijn doel is om binnen een jaar mijn kinderen naar hun judowedstrijden te kunnen brengen en samen leuke uitstapjes met de auto te maken.

Trots dat ik de eerste stappen heb gezet. Mijn hypo’s heb ik onder controle. Nu alleen de auto nog.