Nu even niet...

‘Over een uurtje praat ik graag met je verder, nu lukt het even niet.’ Met tegenzin gooi ik er nog een ‘sorry’ uit, alsof ik dit in de hand heb. Terwijl ik deze chaos probeer te ontvluchten, ebt op de achtergrond hun geïrriteerde reactie weg. Mijn wereld is ongrijpbaar geworden met wanorde en chaos. Woorden zoemen langs mijn hoofd zonder enige samenhang of betekenis. Daarentegen voelt alles heel intens en ieder detail trekt mijn aandacht. Tenminste, voor een fractie van een seconde, dat is mijn maximale spanningsboog. Ik probeer mijn lippen stijf te houden. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een woordenwisseling waar ik later spijt van krijg.

Ik wil alleen zijn. Tot rust komen. Geen mensen of drukte om mij heen, dat is te verwarrend. Mensen blijven mij bevragen. ‘Geef je nog antwoord?’, ‘Waarom loop je weg?’, ‘Kom je aan tafel?’, ‘Waarom reageer je niet?’. Ik wil het uitleggen, maar kan het niet. ‘Nu even niet’ is de standaardzin die ik hiervoor in mijn hersenen heb geprogrammeerd. Het werkt niet, mijn omgeving begrijpt mijn boodschap niet.

Flarden van de Oscar-winnende film ‘The Father’ komen voorbij. Het personage van Anthony Hopkins had ik kunnen zijn. Het enige verschil is dat deze hypoglykemie tijdelijk en goed te behandelen is. De wisseling van vertrouwen naar argwaan, wanhoop, angst en disorder is iedere keer doodeng én frustrerend. Het went niet. Ik probeer mijn man vast te grijpen, mijn enige vertrouweling. Hij loopt weg. Dit keer heeft hij blijkbaar mijn hypo gemist. Ik word heel verdrietig en voel mij nog eenzamer en alleen in deze offensieve omgeving.

Alleen mijn diabetes inner circle begrijpt enigszins hoe een hypo voelt en hoe ze mij op zo’n moment kunnen helpen. Mijn man, een paar dierbare vrienden en ook mijn internist, maar die zijn lang niet altijd bij mij. De rest van de wereld kan ik het niet uitleggen. Volgens mijn psycholoog hoef ik hen, buiten de medisch noodzakelijke handelingen, ook niets te vertellen. Het botst echter bij iedere hypo en dat geeft mij stress. Stress zodra ik een hypo aanvoel komen, maar ook algemene stress dat op ieder moment zo’n situatie zich voor kan doen. Ik mijzelf en de wereld om mij heen verlies, ineens niets meer begrijp. Ik kan mij hier niet tegen wapenen. Ik kan het niet voorkomen. Totaal onverwachts, plompverloren wordt de wereld ondoorgrondelijk met paniekgevoelens en verlies van vertrouwen.

De verwijtende woorden ‘heb je teveel gespoten’, ‘heb je te weinig gegeten’ of de overbezorgde variant met tig vragen, ken ik nu wel. Deze opties helpen niet! Doelgericht sinaasappelsap geven en mij verder helemaal met rust laten óf rustig en zwijgzaam naast mij komen zitten nadat ik iets heb gedronken. Dát helpt voor mij, dáár heb ik iets aan. Die hypo trekt dan vanzelf voorbij en met een beetje geluk ben ik een kwartiertje later weer mijzelf.

Ik heb een zeer intense diabetestherapie met hybride closed-loop systeem. In de wandelgangen wordt het technische genezing genoemd. Die terminologie raakt kant noch wal. Hypo’s en hypers blijven bestaan. Sterker nog, doordat mijn lichaam door deze high technologie gewend is aan gezonde bloedglucosewaarden, komen iets afwijkende waarden veel heftiger binnen. Super, want hierdoor voel ik hypo’s beter aan en ben ik mijn eerdere extreme hypo unawareness kwijt. De schaduwzijde is deze ellende die ik nu rondom hypo’s voel.

Even later verontschuldigt mijn man zich dat hij mijn hypo had gemist. Vervolgens legt hij begripvol aan onze gasten uit dat ze mij bij een lage bloedglucose gewoon even met rust moeten laten. Zijn steun en zijn geduld helpen mij om de moeilijke kanten van mijn diabetes te aanvaarden.