Hypo trauma...

Ik zit in de wachtkamer. Niet voor mijzelf, maar mijn jongste zoon. Trauma’s opgelopen door mijn hypo’s. Hoe is het mogelijk… Hij is bang zijn moeder te verliezen. Dat ik zomaar ineens op de grond zak. Jaren geleden zag hij mij in elkaar zakken in de vliegtuigslurf. Een stewardess had net voor de landing mijn handtas gepakt en in de opbergruimte boven mijn hoofd geplaatst. Mijn handtas met glucosesensor, bloedglucosemeter en hypo arsenaal. Alles zat daarin. Voor ik het door had was het opgeborgen. Mijn kansberekening stelde mij gerust. Nul dacht ik, totdat ik direct na de landing van mijn stoel afgleed. Ik kon nog net het pakje jus d’orange uit mijn tas opdrinken dat mijn man naar mij had toegegooid. En weg was ik… Mijn oudste zoon vertelde mij later hoe ongemakkelijk het was dat al die mensen aan het kijken waren wachtend totdat de deur openging en ze het vliegtuig konden verlaten.

Toen ik bijkwam wilde ik direct het vliegtuig uit. Door vertraging op Schiphol was de overstap krap, we hadden geen seconde te verliezen. Ik zakte half door mijn benen. Maar de aansluitende vlucht moesten we halen. Ik had geen zin om met mijn gezin een paar dagen op Mexico City Airport door te brengen tot de volgende vlucht vertrok, in plaats van op het strand vakantie te vieren. Strompelend kwam ik nog best vooruit. Tot in de slurf. Mijn beenspieren begaven het ineens en boem daar lag ik opnieuw op de grond. Mijn jongste zoon heeft dit in zijn geheugen gegrift en blijft hier flashbacks van krijgen. Ieder woord dat hem aan dát voorval herinnert, geeft hem spanning. “laag”, “hypo”, "insuline", “diabetes” en “bloedglucose” vliegen toch echt met enige regelmaat over onze tafel.

Vandaag heeft hij zijn eerste EMDR-sessie. Hopelijk helpt het hem om dit voor hem zo’n akelige voorval een plekje te geven. Even later word ik uit de wachtkamer geroepen. Hij kijkt blij. De lampjes waren best oké en hij voelt zich opgelucht. Hij durft zelfs wat grapjes te maken richting zijn psycholoog. De EMDR-therapie bleek minder eng dan verwacht én de hypo ervaring lijkt ook al wat minder spanning op te roepen.

Sinds mijn huidige diabetestherapie met Open source HCL-systeem heb ik geen ernstige hypo’s meer, ook mijn hypo unawareness is verdwenen. Hopelijk verdwijnen de akelige gevoelens over hypo’s nu ook bij mijn zoon. Een mooie eerste stap is vandaag gezet.