Een gewoontedier …

Vandaag had ik een dag verlof van mijn werk opgenomen om eens even wat zaken te regelen waar ik maar niet aan toe kwam. Al met al werd het een inspirerende dag. Twee ontmoetingen vandaag waren diabetes gerelateerd dus ook genoeg stof voor een post.

Vanochtend had ik eindelijk eens een gesprek met mijn apotheker. Eindelijk, want het kwam er van mijn kant niet van. Zij is een van de mensen die bij mij de juiste snaar wist te raken, de hoofdpersoon in een eerdere post. Iemand die medicijnen verkoopt maar het liefst mensen echt wil helpen door een gezondere levensstijl en waar mogelijk zonder medicatie. Naast het beantwoorden van mijn vragen vertelde zij over haar plannen samen met mede zorgprofessionals in de wijk. Welke onverwachte obstakels ze op hun weg tegenkwamen en het dilemma hoe je de mensen bereikt. Hoe kietel je de drukbezette dertigers, veertigers en vijftigers zonder dat ze jeuk krijgen? Lees de koppen in de krant afgelopen week, hoeveel pre-diabetes mensen er in Nederland rondlopen zonder dat zij zich er bewust van zijn. En eerlijk gezegd denk ik dat een groot deel al diabetes heeft maar ontbreekt enkel de diagnose. Voorkomen is beter dan genezen, om maar een afgezaagd gezegde te gebruiken. Een fijn positief gesprek.

Een paar uur later sloot ik weer aan bij een co-creatie sessie op de universiteit voor een leefstijlprogramma voor diabetes 2 patiënten. Met een groep van 6 mannen met diabetes 2 krijgen we van een onderzoekster vragen voorgelegd waaraan het leefstijlprogramma zou moeten voldoen. Alle mannen met een eigen verhaal en allemaal zitten ze op een eigen manier in de wedstrijd. Bijzonder dat de onderzoekster een veilige omgeving weet te creëren waardoor iedereen zijn verhaal open en kwetsbaar op tafel legt. En dat ondanks serieuze tegenslagen qua gezondheid iedereen toch positief blijft.

Een leefstijlprogramma of initiatief ontwikkelen is geweldig, maar de vraag waar ze allemaal mee worstelen is hoe je de juiste mensen bereikt, en hoe je ze vervolgens gemotiveerd houdt. Wat heeft mij nu wel gekieteld terwijl het een jaar of vier terug mij alleen maar jeuk gaf waar ik snel vanaf wilde. Het antwoord is denk ik simpel. 

Ik ben een gewoontedier. Want gewoon doen is veruit het makkelijkst, je bent het gewend en doet het zonder nadenken. Je boodschappenlijstje is iedere week vrijwel gelijk, in de auto stappen i.p.v. op de fiets, ja de gewoonte. Je ontbijt, iedere ochtend hetzelfde. En als er ongezonde zaken je gewoonte in sluipen, zie er dan nog maar eens vanaf te komen. 

En als iets gewoon is, dan is dat toch goed genoeg. Kijk hoeveel mensen in een restaurant hun lot in handen van een kok durven leggen door een verrassingsmenu te bestellen? Maar stap eens uit je gewoontes en probeer eens iets anders. Soms heb je spijt maar mijn ervaring is dat ik vaak blij verrast word. 

Maar waar kietel je een gewoontedier nu het best? Wie het weet mag het zeggen.

Wil je ook meedoen aan het leefstijlprogramma onderzoek waar ik het in de blogpost over heb? Dit kan nog door een vragenlijst in te vullen. De vragenlijst kun je hier vinden: https://leefstijldiabetes.nl/