Ongemak en niet beter weten

Niet beter weten

Jarenlang heb ik insuline gespoten met de prikpen. Waarom? Toen ik diabetes type 1 kreeg ben ik door mijn behandelteam meteen aan de pen gezet om mijn glucosewaardes zo snel mogelijk weer wat te laten zakken en onder controle te houden. En dat ging op zich wel goed. De paar mensen die ik ken uit mijn omgeving met diabetes type 1 spuiten ook met de prikpen, dus ik had eigenlijk ook geen andere voorbeelden in mijn leven.

Ongemak

Vond ik het vervelend om zo vaak een injectie te zetten? Ja. Vond ik het vervelend om dit vaak in het openbaar te moeten doen en de blikken van anderen te vangen in een trein of restaurant? Ja. Kreeg ik last van spuitplekken op mijn buik omdat ik de plek niet voldoende afwisselde omdat ik enkele favoriete spuitplekken had en angst voor pijn/bloeduitstortingen op andere plekken? Ja. Deed ik wel eens geen correctie omdat ik geen zin had om weer een gaatje in mijn buik erbij te boren? Ja. Baalde ik ervan dat ik soms in totaal wel 8x de pen erbij pakte op een dag voor eetmomenten én correcties? Ja. Kreeg ik zo langzamerhand toch wel een ongelooflijk hekel aan diabetes? Ja.

Natuurlijk bedacht ik wel eens; dit zou toch ook anders moeten kunnen? In de behandelkamer heb ik dit wel eens voorzichtig gedropt. Ik heb een hekel aan mijn diabetes en de pen. Wat zou een behandelmethode zijn die beter bij me past, een pomp wellicht? Als reactie kreeg ik dat mijn HBa1C toch goed was? Waarom zou je dan alles op zijn kop gooien? Ja natuurlijk, dacht ik dan. We laten het gewoon zoals het is. Het gaat erom dat je waardes uiteindelijk gemiddeld goed zijn en hoé ik me daar precies bij voel doet er minder toe. Je hebt nou eenmaal een chronische ziekte en dat is ongemakkelijk en moet ik dingen voor doen die niet fijn zijn. Hoort erbij. Niet zeuren.

Eyeopener

Pas op het moment dat ik een keertje met een groep gelijkgestemden eropuit was, en ik voor het eerst andere mensen ontmoette die ook diabetes hebben en er ieder met zijn/haar eigen manier mee omgaat ging ik er toch weer over nadenken. Waarom pas ik mij zo aan aan mijn diabetes, terwijl er ook manieren zijn waarop je diabetes zich aan jou kan aanpassen? Waarom durf ik niet zélf op onderzoek uit te gaan in de wereld van pennen en pompen en iets te zoeken waar ík me goed bij voel in plaats van dat ik me laat beïnvloeden door de voorbeelden uit mijn omgeving en de gesprekken in de behandelkamer?

Daar begon mijn eigen zoektocht vanuit een intrinsieke motivatie om mijn diabetes te omarmen in plaats van er een hekel aan te hebben. En dan gaat er een wereld opties en mogelijkheden open, ik werd er helemaal een beetje door lamgelegd en durfde niet goed een keuze te maken. Maar na veel informatie zoeken op het internet, fora afspeuren en de mening van gebruikers van allerlei soorten pennen en pompen hakte ik de knoop door. Mijn eigen zoektocht liep gelijk aan een verhuizing van ziekenhuis (en dus behandelteam), dus er werd ook vanuit die hoek meegedacht. Uiteindelijk nam ik een besluit. Daarover de volgende keer meer.