Zal ik jou eens ongevraagd vertellen wat ik van jouw opmerking vind?

Ik heb mijn zin! Opluchting. Hopelijk brengt het mij ook wat ik ermee wil bereiken: Pijn zonder aanval.

Een effectief weerwoord vol ongemak. Subtiel. Gelijktijdig een knallende uitbarsting in iemands gezicht. Voelbaar.

Weken heb ik op woorden zitten broeden. Natuurlijk kwam niets boven. Fietsend in de zon knalt ie binnen. “Zal ik jou eens ongevraagd vertellen wat ik van jouw opmerking vind?” of "Ik vertel je graag wat ik van jouw opmerking vind."

Diabetes stigma zit overal. Inmiddels ben ik helemaal klaar met die ongepaste opmerkingen. ‘Had je spekkies gegeten?’ was de reactie toen ik op verzoek de lay-out van een nieuwe glucosesensor app die ik uittestte liet zien. “Mag je dat wel eten?’, “Moet je daar niet voor spuiten?”, “Ik heb gelukkig geen complicaties, maar ik hou mijn bloedglucose ook goed”. Waar heb ik dit aan verdiend?

Genoeg is genoeg. Mijn grens is bereikt. De eerstvolgende persoon die weer eens met tactloze kritiek komt kan de woorden verwachten.

Ik weet dat ik geen invloed heb op wat anderen denken en zeggen. En nee, ik lok die sneer zelf totaal niet uit. Met een venijnig respons hoop ik minder last van die onwetende mensen te hebben. Met een beetje geluk levert het reflectie in het verschiet. Zo ebt langzaam het diabetes stigma weg.

Heb je een aanvullende zin voor mijn repertoire, ik hoor het graag!