Security perikelen

Na een heerlijke familievakantie sta ik in de rij op het vliegveld. Ik heb een aantal pakjes sinaasappelsap als hypobehandeling bij mij. De sensoren en insulinepomp patches die volgens de fabrikant niet door de röntgen controle mogen, heb ik in een aparte tas. Ikzelf met sensor en insulinepomp mag volgens fabrikant ook niet door de standaard scan. Ik trek mijn schoenen uit en plaats alles netjes op de band. Op mijn verzoek om alle diabetes items buiten de scans om te laten gaan, vraagt de security man mij vriendelijk of hij de doosjes van sensoren mag openen. Hij bekijkt mijn medische brieven aandachtig. Hij gaat akkoord. Mijn sinaasappelsap mag mee. Wat een opluchting. Mijn attributen moeten nog wel even extra gecheckt worden. Prima.

Nadat ik gefouilleerd ben, haast ik mij met mijn gezin naar de gate in de hoop nog vluchtig afscheid te kunnen nemen van mijn zwager. Ik realiseer mij ineens dat ik nog op sokken loop. In de stress bij de security was ik blijkbaar compleet vergeten mijn schoenen op te halen. Dus ik moet terug. Bij aankomst liggen ze gelukkig nog op de band en kan ik de wandeling naar mijn gate alsnog met schoenen hervatten.

Mijn zwager had inmiddels een andere afslag genomen, op grote afstand zien we hem door de paspoortcontrole gaan terwijl wij richting onze Europese vlucht wandelen. Wat een pech. De boarding start direct zodra wij bij de gate aankomen. Ineens realiseer ik mij dat ik mijn ongebruikte insulinepompen en sensoren niet meer bij de security had opgehaald. Door afleiding en stress was ik dit totaal vergeten. Drie basis, drie glucosesensoren en meerdere pomppatches door eigen toedoen kwijtraken. Geen idee hoe ik dat kan uitleggen om daar vervanging voor te krijgen. Terug naar security was geen optie meer.

Tijdens de vlucht bedenk ik dat mijn schoonzus pas ’s avonds op dit vliegveld arriveert. Direct na landing op Schiphol, app ik haar. Of ze misschien bij de security mijn spullen wil ophalen. Vol verbazing ontvang ik uren later haar berichtje dat ze mijn diabetes spullen heeft meegekregen. Thuisgekomen tel ik mijn pompen en sensoren. Met een beetje geluk zou ik het net moeten redden.

Een aantal maanden later komt mijn schoonzus vanuit London met de trein bij ons op bezoek. Met foto’s van mijn medische brieven lukt het haar om mijn tas met mijn pompen en sensoren opnieuw buiten de controles om mee te krijgen.

Vandaag plaats ik een nieuwe insulinepomp die heel wat kilometers door Europa heeft afgelegd. Ongelooflijk dat ik deze pomp in Nederland op mijn huid kan plaatsen. Geweldig hoe behulpzaam en lief mensen kunnen zijn. Voor mij heeft mijn schoonzus een heldendaad verricht!