Hallo,
Na het aanmaken van een account hier op diabetes.nl dacht ik: Wat kan ik eigenlijk nog leren na 40 jaar partner zijn van iemand met diabetes type 1? Toch bleef die vraag hangen en ik realiseerde me dat er nog zoveel te delen en te bespreken valt, juist vanuit het perspectief van de partner.
Het lijkt misschien simpel: je leeft gewoon samen, steunt elkaar en gaat verder. Maar in de praktijk is het niet altijd zo eenvoudig. Ik pas me op veel vlakken aan (meestal gaat dat vanzelf), maar soms is het gewoon echt pittig. Bijvoorbeeld op momenten dat mijn partner worstelt met wisselende bloedsuikers: dan is het thuis lang niet altijd gezellig. En dan denk ik: Ik kan nu beter even niets zeggen.
Respect heb ik volop: voor haar inzet, haar veerkracht en haar positieve houding. Ze komt er altijd weer bovenop. Maar eerlijk is eerlijk: op sommige momenten voelt het als partner alsof je even niet belangrijk bent. Alsof je jezelf moet wegcijferen en dat kan best zwaar zijn.
Herkennen jullie dit? Zijn er anderen die dit soort momenten meemaken? Ik ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan en misschien kunnen we ervaringen uitwisselen of elkaar wat steun bieden.
Alvast bedankt en met groet!
2 reacties