Partner van iemand met diabetes type 1: mooi, maar soms moeilijk

Wat goed dat je dit onderwerp aansnijdt. Ik weet dat mijn partner, en eigenlijk gehele gezin, meer dan genoeg van mijn diabetes meekrijgt. Je staat zeker niet alleen! Binnenkort wordt er specifiek iets voor partners georganiseerd: Naast 1: Een avond voor partners van mensen met diabetes type 1. Misschien leuk om daarbij aan te sluiten.

Groet, Jupiter

Een best wel onderbelicht onderwerp. Mijn ex-partner steunde me wel, ze werd net na de diagnose altijd tussen 03.00-04.00 uur wakker omdat ik dan vaak een hypo had. Even checken of ik nog ademhaalde. Ze vond het op momenten ook lastig om met mijn diabetes te leven, met name het strakke tijdschema met het eten. Zoals je schrijft, op sommige momenten kun je beter je mond houden. Dat kan best lastig zijn ;-).

Bedankt Jupiter, voor je reactie en je suggestie om op 18 september naar de avond voor partners in Zwolle te gaan – ik zet het meteen in mijn agenda!
En HappyArthur, ook bedankt, jouw voorbeeld laat duidelijk zien dat diabetes bij je partner ook effect heeft op mensen om hen heen. Begrijp me niet verkeerd, ik zet dit niet neer om te klagen, maar het erkennen en herkennen hiervan voelt juist enorm fijn.

Sinds 6 jaar diabetes vlak na de geboorte van ons tweede kindje. Opeens patiënt en er komt heel veel op je af. Dat is voor naasten evengoed zo. De steun, het geduld, de zorg, het inlevingsvermogen hoe moeilijk ook, ik ben mijn partner eeuwig dankbaar. En vrienden, familie en lotgenoten ook.

Door immunotherapie kreeg ik accuut D1. Bij een conrtole bij de oncoloog zei ik dat ik eigenlijk doodziek was sinds een week. Toen bleek ik op 29,1 te zitten. Gelijk door naar een dvk, gelukkig was mijn vrouw erbij, kreeg direkt een paar spuiten zowel snel als la ngdurige insuline e n een sumiere uitleg . Toen door naar de therapie, de laatste. Dus dubbel gevoel, melanoom kanker voorlopig overwonnen maar D1 erbij. Wij hebben toen samen dagen achter de laptops gezeten om maar enigzins wijs te worden uit het hoe en wat. Vandaar dat mijn vrouw er vanaf het begin bijna net zo veel van wist als ik. Nu 7 jaar later is zij overleden en nu merk ik pas wat een ongelofelijke steun ik aan haar had. Wij zeiden altijd zij heeft D3. Nu probeer ik weer eens naar een nieuwe partner te kijken maar ja wanneer gooi je de D1 op tafel. Het gaat best goed met mij. TIR tegen de 70 met wel soms hele rare pieken en dalen. Ben nu 74 en nog zeer mobiel en sportief. De nieuwe partner zal waarschijnlijk geen notie hebben wat D1 inhoud. Ik ga wel heel makkelijk om met eten en tijden, weiger in een keurslijf te lopen. Freestyl Libre 2 en een app op de mobiel is wel een grote verbetering. Vergeleken met de K is D1 wel levenslang. Ik heb het nog 1 x terug gehad maar ben nu weer 5 jaar schoon.

Beste medegenoten, bedankt voor jullie reacties, en voor het delen van jullie eigen ervaringen en de paden die jullie bewandelen. Dat doen wij ook, mijn partner en ik, en we proberen er altijd weer een positieve draai aan te geven. Haar doorzettingsvermogen, elke dag weer, geeft mij veel moed en kracht. En eerlijk is eerlijk: haar gezonde leefstijl werkt aanstekelijk, ook voor mij staat dat inmiddels op nummer 1.

Na al die jaren weten we gelukkig steeds beter hoe we het beste kunnen omgaan met onverwachte en moeilijke momenten. Ik heb me daarop aangepast. Ik doe mijn best om haar te begrijpen als ze het helemaal zat is en haar bloedsuikers alle kanten opgaan, maar echt begrijpen blijft lastig. Ik leef ernaast, en ik heb zelf geen diabetes, ik kan niet echt voelen wat zij voelt. Dat vind ik soms moeilijk.

Toch blijven we positief. En ik ben 'blij' om te lezen dat ik daar niet alleen in sta. Dank jullie wel!

Hoi Runner,

Wat fijn dat je dit deelt. Ik ben nog een beginner met D1 in de vorm van LADA. Ben nu 1,5 maand aan het spuiten, 4 x per dag. Mijn partner steunt mij ook van alle kanten. Ik vind het alleen lastig hoe de omgeving er mee omgaat. Sommige horen je aan en klaar. Vind ik prima. Maar degene die het niet begrijpen en zeggen, och eet toch dit of dat, of je spuit wat meer. En dan weer uitleggen dat dat niet altijd kan voor je gezondheid. Maar daar zal ik ook wel aan wennen en naast me neer moeten en kunnen leggen.

Hoi Gradje, wat goed dat je dit deelt en wat heftig dat je er sinds kort zelf mee te maken hebt. Sterkte met deze nieuwe fase, het is een hele omschakeling. Je zegt iets heel herkenbaars: hoe mensen met de beste bedoelingen dingen roepen als ‘eet gewoon wat’ of ‘dan spuit je toch wat bij?’ Mijn partner krijgt dat ook (nog steeds) vaak te horen. Goed bedoeld, maar vaak totaal niet helpend. Het blijft lastig, maar je leert na een tijdje wel wanneer je iets uitlegt en wanneer je het gewoon laat gaan. En je hebt helemaal gelijk: uiteindelijk moet je zelf je weg vinden in leven met diabetes, met hulp van zorgverleners en door je eigen ervaring. Maar het helpt wel om anderen met diabetes te spreken, of dat nou hier is of in het echt.
Veel sterkte voor jou en je partner. En je hoeft het niet alleen te doen!

Je bent jezelf niet als je een hypo hebt, https://www.youtube.com/watch?v=7YJEcvs2F_c

Deze oude commercial slaat de spijker op zijn kop, want oh wat kun je als diabetes patiënt onhandig zijn voor je omgeving. Dus chapeau voor al die partners, kinderen en vrienden die daarmee, en met alle andere diabetes spelregels om kunnen gaan. Soms vraagt je omgeving om wat uitleg. Toen ik bij het serveren van de maaltijd tijdens een vlucht naar Amsterdam mijn insuline injectie nam keek mijn onbekende medepassagier gechoqueerd. Mijn reactie was "Ik kom uit Nederland en daar spuiten veel mensen". De rest van de vlucht hebben wij gezellig gesproken over de nadelen en ook voordelen van diabetes, bijvoorbeeld als je iets niet lust kun je altijd zeggen dat je het vanwege je dieet niet mag hebben. Zorg ervoor dat jijzelf de regie over jouw diabetes in handen houdt.