Bob

Ik ben of heb iets wat Multimorbiditeit heet.
D.w.z. in het eggie ben ik 20 jaar ouder schijnbaar en mankeer dus van alles.
Zo kwam ik bij de me long Doc. in de wachtkamer in contact met Bob.
Bob is 6 , een blond gekruld pienter manneke die open en eerlijk in het leven staat, adrem, spontaan en nieuwsgierig.
Bob en ik hebben 1 ding gemeen , we hebben allebei een zeldzame longziekte maar met dit verschil ik kom er waarschijnlijk vanaf en bij Bob is dat lang niet zeker.
" Waarom heb jij een knoop op je arm? "
knoop ? ohh das me robot arm, het is een soort computertje die berichtjes stuurt naar me telefoon.
" Krijg je dan appjes van je arm? "
nou.. voordat ik kan antwoorden vuurt ie de volgende en veel belangrijkere vraag al af.
" Kan je daar ook spelletjes mee spelen dan? "
Met die knoop niet met me telefoon wel natuurlijk.
" dus eigenlijk is die knoop computer best wel saai "
tja eigenlijk wel, kijk als ik heel veel snoep eet dan stuurt het computertje een berichtje , zo van he! nu is het wel weer even genoeg, en dan moet ik een prik nemen om te zorgen dat het computertje niet weer boos wordt "
" een prik? ja dan zou ik ook wel stoppen met snoepen en mijn moeder is dan ook een computer die roept ook altijd he nu is het wel weer even genoeg. "
Ik kijk ze moeder een beetje schaapachtig aan maar die kon een glimlach niet onderdrukken.
De volgende keer dat ik hem zag: He Bob hoe is het ?
" mama zegt dat we langer moeten wachten en dat is saai en er liggen allemaal stomme boekjes en allemaal ouwe mensen " ( vanwege zijn aandoening wordt hij door dezelfde longarts behandeld als die van mij die ook in het AMC werkt )
Tja, daar heb je wel gelijk in zeg ik terwijl ik de wachtkamer rondkijk en daarmee gelijk wat boze gezichten te voorschijn tover waar ik vervolgens dan weer blij van wordt.
Wil je ook een paar dropjes? ( moeders knikt een o.k. )
" Wordt je computer dan niet boos ? "
Waarschijnlijk wel, maar als ik er genoeg van heb zet ik hem gewoon uit.
" dan is mijn moeder toch geen computer, die kan niet uit..."