HÉ! BIERTJE?!

Het is al een tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Er is ook echt een hoop gebeurd. Want op 26 juni 2025 gaven mijn toenmalige vriendin, nu dus mijn vrouw, en ik elkaar het ja-woord. Kleine flashback:

Heel stoer en vooral geforceerd relaxed zat ik bij mijn ouders, wachtend tot ik mocht gaan omkleden. Het zou vandaag gaan gebeuren. Het pak dat ik aantrok was helemaal op mijn lichaam gemaakt. Waar ik mij vooraf druk om maakte, was mijn pomp. Niet dat ik het heel erg hinderlijk vind dat je 'm ziet, maar op een trouwfoto heb ik toch liever dat het slangetje keurig wat onzichtbaar zou zijn. De pakkenmeneer heeft mijn wensen aangehoord en zo geschiedde. Na de lunch mocht ik mij gaan omkleden. En alsof mijn lichaam het erom doet hè... Bij elke traptrede omhoog naar mijn oude slaapkamer, hoe hoger mijn suiker werd. Mijn beide ouders hebben dit natuurlijk voorspeld. Die mensen kennen mij inmiddels bijna 29 jaar. Maar koppig als ik ben, beweerde ik bij hoog en bij laag (suiker, flauw grapje) dat het wel goed ging komen. Want ik heb toch immers de sensor. Vervolgens hoor ik de ceremoniemeester zeggen; "Kleed je anders beneden om. Dan zit je wat lager...". Ik weet dat niet alleen mijn suiker, maar ook mijn karakter soms wat opvliegerig kan zijn. Maar vandaag niet. Vandaag zou ik alles aan moeten kunnen. Hoewel het geen wedstrijd is, was dit de ergste vorm van wedstrijdspanning die ik ooit voelde. Hoe dat weg te nemen? Daar kom ik zo op terug.

Het moment van vertrek kwam dichterbij en ik kreeg het niet naar beneden. Wonder boven wonder kon ik erom lachen. Het zal de adrenaline geweest zijn, maar ik kon het goed hebben. Totdat ik klaar stond op de plek waar mijn aanstaande met haar vader zou komen. Qua spanning was ik vrij relaxed. Mijn sensor dacht daar totaal anders over. Ik mompelde tegen mijn moeder dat ik het niet naar beneden kreeg. En op het moment dat ik van plan was om mij te gaan irriteren op iets waar ik op dat moment geen invloed op heb, wat ik wel vaker doe en waar ik ook donders veel talent voor heb, zag ik een van mijn beste vrienden zitten. Mijn getuige. En niet voor niets natuurlijk. Want hij zat daar, als enige... met een biertje. Ik dacht aan een truc die ik wel vaker had gebruikt: een heel klein beetje alcohol. Wij kijken elkaar aan, hij heft het glas uitnodigend omhoog en zonder iets te zeggen krijg ik van hem een half biertje. Onder luid gejuich van iedereen die er was, tik ik een half glas pils achterover. En geloof het of niet: na 10 minuten stond er nog steeds 18,3 mmol op mijn pompschermpje, maar wel met 2 pijlen naar beneden. Het zakken was begonnen. Een paar tellen later kwam mijn toen nog, voor 'n uurtje, verloofde binnen. En bij de kus zat ik onder de 10. Dat heb ik terug kunnen zien, want zo'n pomp houdt in een grafiek je suiker bij. De rest van de avond verliep heerlijk. De spanning was er echt af. Dankzij een tool op de pomp die SmartGuard heet, heb ik nauwelijks hoeven kijken hoe het de rest van de avond was gegaan. De volgende ochtend wakker, keurig rond de 6 en geen kater. Eerlijk: je leeft natuurlijk op adrenaline en in mijn geval ook insuline. Dat was voor zover het in de verhaal nog niet duidelijk was, wel heel erg nodig. Op de weg naar Valkenburg, waar wij onze eerste dagen als getrouwd stel hebben doorgebracht, heb ik nog vaak gedacht aan het moment dat ik de trap op ging. Normaal was ik er absoluut gefrustreerd van geraakt. Maar alles was natuurlijk van tevoren voorspeld. En het leek alsof mijn lichaam vond dat ik deze test nog even moest doorstaan. En stiekem heb ik even gedacht aan de eeuwenoude spreuk die mijn getuige en ik wel vaker luidkeels zingen, en wat we overigens die avond ook meerdere malen hebben gedaan:

"Alcohol is je vriend en niet je vijand."