Veranderde tijden

Alles wat nieuw is, is eng. Tenminste, wel in MIJN hoofd. Jaaaaren lang heb ik mij dapper en hevig verzet tegen de Freestyle Libre en vond/vind dat ik daar best redelijke argumenten voor had. Ellenlange discussies met de DVK (lees onbegrip) aan de bezoeken over gehouden maar ben altijd bij mijn standpunt en tegenargumenten gebleven.

Zo werkte ik (bijna) 5 jaar als Persoonlijk Begeleider op een woongroep voor jongeren met een licht verstandelijke beperking (LVB), bijkomende psychische problematiek en onverklaarbaar gedrag. In 5 jaar tijd heb ik echt heel veel bijzondere, bizarre, heftige situaties meegemaakt wat ook wel eens uitmonde in een fixatie. Tevens heb ik altijd op prima niveau gevoetbald, in mijn ogen ook niet top voor de Freestyle Libre. Het risico dat zo'n wit ding van mijn lichaam werd getrokken vond ik gewoon te groot. Maar het aller, aller, aller ergste vond ik het idee van die 2 verdomde plakkers (heb een pomp) op mijn lijf. Ik wist zeker dat ik mij een "patiënt" zou gaan voelen. 2 plakkers, de gedachte alleen al... Ik heb altijd in het hier en nu geleefd. Ik heb 3 jaar op het hoogste niveau van NL mogen spelen maar op latere leeftijd pakte ik ook mijn feestjes, dronk mijn biertjes... kortom: ik deed zoals ieder andere puber/jong volwassene. Quote: "Als men mij wijs gaat maken dat ik 5 jaar korte leef... ach, word ik 80 ipv 85. Ik raak geen 5 jaar tussen mijn 20e en 30e kwijt".

Ik heb mij altijd beseft dat deze filosofie niet voor iedereen van kracht is en dat het soms echt wel lastig leven is. Er is een periode geweest waarin ik zelf heb mogen meemaken dat een ander elke dag aan het klooien is met diabetes. Des te meer besef ik mij dat mijn suiker best goed te controleren is, mede door een prachtige sportcarrière. Ja, ik heb ook wel eens kutdagen, wie niet?

Maar tijden veranderen. Ik heb een andere baan in de zorg (dezelfde doelgroep maar dan ambulant), ik ga stoppen met voetballen en verder als scheidsrechter. Vorig jaar is er schade in mijn rechteroog geconstateerd (nog minimaal), het zogeheten "suiker achter de ogen". Met de wetenschap dat ik na dit seizoen ga stoppen als speler, niet meer elke dag een fixatie hoef aan te gaan en het besef dat mijn diabetes wat sporen achter begint te laten heeft me echt aan het denken gezet. Met andere woorden: ik ga die Freestyle Libre proberen. Het grappige is dat ik de zin "alles wat nieuw is, is eng" zo vaak uitgesproken heb bij nieuwe bewoners, crisisopnames of nieuwe doelen van cliënten. Mijn doel is om als scheidsrechter door te groeien naar het hoogste niveau van wat ik zou kunnen. Die grens heb ik nog lang niet bereikt en wil echt voor het hoogst haalbare gaan. Maar daar heb ik dus fysieke arbeid voor nodig. Voor de gein wordt er door mijn vrienden geroepen dat ik als scheidsrechter in 1 wedstrijd al meer loop dan als spits in 'n heel seizoen. Kortom: er is dus werk aan de winkel.

Tot mijn grote frustratie begin ik te merken dat ik ouder word. Mijn herstel na inspanningen is echt niet meer zo snel als 2 jaar terug. Weer een reden om het te proberen. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar krijgt die DVK toch nog gelijk...

Na de zomer ga ik het dus doen maar ik moet absoluut nog een behoorlijke drempel over. Sterker nog: er is mij extra hulp aangeboden. Ik mag het doen onder begeleiding van een psycholoog van Diabeter. Want ja: alles wat nieuw is, is eng. Ik vind het doodeng.